ჩვენ პატარა ქალაქში ვცხოვრობდით, მეზობლად კი საშინლად ბოროტი ქალი იყო, რომელსაც ბებია სძულდა. ბებია არ გვეუბნებოდა, რის გამო იყო ის ასე გამწარებული. როგორც ჩანს, წყენა ჰქონდა გულში ჩადებული, თუმცა ჩვენს მიმართ ყოველთვის ლმობიერი იყო. მაგრამ ჩვენ მაინც ვერიდებოდით. ერთხელ დეიდა სახლში მშიერი დაბრუნდა. ის-ის იყო, სამზარეულოში შესვლას აპირებდა, რომ ამ მეზობელმა დაუძახა, ავეჯის გადაადგილება მინდა და მომეხმარეო. მე მინდოდა შემეჩერებინა დეიდა და უარი ეთქვა მისთვის, თუმცა რაღაც უხილავმა ძალამ შემაკავა. მე ბებიასთან გავიქეცი იმის მოსაყოლად, თუ რა მოხდა, მაგრამ გვიანი იყო. მე და ბებია მეზობელთან გადასვლას ვაპირებდით და ამ დროს დავინახეთ, დეიდა უკან ბრუნდებოდა და ხელში სენდვიჩი ეჭირა. იმ ღამეს სუნმა გამომაღვიძა, თითქოს რაღაც იწვოდა. მე ყველა გავაღვიძე, რათა გაგვერკვია რა ხდებოდა. აღმოჩნდა, რომ დეიდას ოთახი ცეცხლში იყო გახვეული. მე კარები ვერ გავხსენი, ბიძამ კი შეამტვრია. თუმცა იქიდან რომ გამოვიდა, ისეთი სახე ჰქონდა, თითქოს მოჩვენება იხილა. მე ხელი მოვკიდე, მაგრამ მან გამიშვა. შემდეგ გავიხედე იქითკენ, საითკენაც მას თვალი ჰქონდა მიშტერებული და საშინელი რამ ვნახე: დეიდა საწოლზე იწვა და იკლაკნებოდა, თან ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა, თითქოს მის სხეულში რაღაც ან ვიღაც იყო და გამოსვლას ცდილობდა. მომდევნო დღეებში დეიდა უარესად გახდა. ხან კაცის ხმაზე ლაპარაკობდა, ხან პატარა ბავშვის. ისე მეშინოდა, რომ მასთან მარტო ვეღარ ვჩერდებოდი. ერთხელ, საღამოს მის ოთახს ჩავუარე, როცა უცებ გამოვარდა და მეცა. სახე შეცვლილი ჰქონდა და თვალებში სიძულვილი ჩასდგომოდა, თან კაცის ხმით მიყვიროდა. ბებიამ დამინახა და ბიძას დაუძახა საშველად. ბიძამ ჩემი თავი ხელიდან გამოგლიჯა დეიდას, დეიდამ კი ისევ კაცის ხმით მომაძახა, რომ ფრთხილად ვყოფილიყავი, რადგან სხვა დროს ასე აღარ გამიმართლებდა. ჩემი თავისთვის და ოჯახისთვის რომ მეშველა, ეკლესიაში დავიწყე სიარული. მალე მგალობელთა გუნდში ამიყვანეს. მოძღვარს ვუამბე, რა ხდებოდა ჩვენს თავს და ნაკურთხი წყალი მომცა, რათა თავი დამეცვა. მალე სახლშიც მეწვია და დეიდასთან შევიდა, მაგრამ მალევე გამოვიდა იქიდან, გვითხრა, რომ მასში 5 დემონი იყო ჩასახლებული, მათგან ერთ-ერთი კი თავად სატანა იყო, რომელსაც დეიდას სულის დასაკუთრება სურდა და მის გარეშე არსად წასვლას არ აპირებდა. მეორე დღეს მოძღვარმა სამი უცნობი მოიყვანა ეგზორციზმის რიტუალის ჩასატარებლად, მაგრამ მათი ცდა ამაო აღმოჩნდა. დღეებს კვირები მოსდევდა, კვირებს თვეები, თვეებს წლები. დიახ, დეიდაჩემის ტანჯვა ორი წელი გაგრძელდა. შემდეგ კი არავინ იცის როგორ, მაგრამ განიკურნა. დეიდამ ოჯახი შექმნა და სხვაგან გადავიდა საცხოვრებლად, მაგრამ მე მაინც ვერიდები, მეშინია მასთან ყოფნის. მე მჯერა ღმერთის. მას ვუყვარვარ და დარწმუნებული ვარ, რომ ამ ორი წლის მანძილზე ის მიცავდა დემონებისგან.